02-07-2012
Misschien was ik donderdag iets te snel met mijn bericht. Dit omdat ik vrijdag al merkte dat ik ‘ineens’ weer normaal kon lopen. Omdraaien in bed gaat ook goed, opstaan/gaan zitten heb ik ook geen problemen meer mee en zelfs autorijden gaat weer. M’n spieren ‘trekken’ nog wel een beetje, maar ik wil het geen ongemak meer noemen. Wandelen gaat ook prima, hier in Antwerpen zijn zaterdag de solden (koopjes begonnen) en blijkbaar vond ik het een goed idee om in te stemmen met het voorstel van een vriendin om mee te gaan. Pijn heb ik wel gehad, maar dat was niet gerelateerd aan mijn operatie. Was eerder pijn aan mijn banksaldo. Dus ja, ik voel me weer volwaardig mens. Met een niertje minder dan.
Dat niertje minder is blijkbaar wel grappig in mijn vriendenkring. “Olaf’s nier zoekt maatje”, “Eigenlijk zijn ze allebei alleen”, etc. Als je denkt dat dat het ergste is, dan heb je het mis. Ben je in gesprek met iemand moet men tot drie maal toe vermelden dat ik een nier gedoneerd heb. Nou, de plaatsvervangende schaamte is dan echt niet van de lucht.
Ik mocht overigens de eerste twee weken niet in bad maar dat heb ik slechts twee dagen volgehouden. Maar m’n hechtingen zitten er nog netjes in, dus ik zie het probleem niet. Over de hechtingen gesproken, het ziet er allemaal netjes uit. Geen halve bloedingen, alles zit dicht en sommige beginnen zelfs al te verdwijnen. Sommige, met andere woorden; de ene is wat beter gehecht dan de andere. En sinds de Nurofen van donderdag neem ik ook geen pijnstillers meer. Is gewoonweg niet meer nodig. Enige wat ik nog voel zijn kriebels van de grootste snede (uitgang nier) maar dat is wel grappig. Geeft me het gevoel dat alles goed aan het helen is.
Enfin, ik vind wel dat ik mag stellen dat er nu een einde is gekomen aan de ongemakken. Ik leef weer zoals ik altijd doe (gewichtheffen zat al niet in mijn programma, dat is wel een plus) dus inclusief de opnamedag heeft alles mij een kleine twee weken gekost. Twee weekjes en het resultaat is dat ik weer vrolijk verder leef, ontvanger #1 en ontvanger #2. (Cross-over ding)
Nu wil ik niet stellen dat ik dit iedereen kan aanraden, maar als je gezond bent en twee weken de tijd hebt, join the club! Je maakt er zeker iemand gelukkig mee. En dat is twee weken ongemak wel waard in mijn ogen.
Vergeet niet dat des te meer mensen dit over hebben voor hun medemens, des te korter de wachtlijsten worden. Veel mensen hebben een donatie over voor familie/vrienden, maar slechts een fractie voor hun medemens. Zo vreemd is dat ook niet, maar in mijn ogen zijn we allemaal mensen die proberen te (over)leven op deze wereldbol en zou het fijn zijn als we wat meer naar elkaar zouden omkijken. Ook naar diegene die we niet zo goed kennen. En als een nier doneren er niet direct in zit, lach eens naar een onbekende. Het doet meer dan je denkt.
Dit is voorlopig mijn laatste post maar bij complicaties, (spannende) controles zal ik me echt wel weer melden. Geen nieuws is in dit geval goed nieuws.