Even kort door de bocht: Mijn nier (nog geen idee welke) gaat eruit. Ik heb een paar maanden terug besloten deze weg te geven aan tja, de meest hulpbehoevende. Mensen helpen is wat als een rode draad door mijn leven loopt. In principe is dit dan ook geen uitzondering voor mij. Ik ken niemand met een nierziekte, ik weet niet wat mensen doormaken die aan de dialyse zitten, ik weet er allemaal amper wat van. Ik weet wel dat er een tekort is aan donoren, dat er nog altijd mensen overlijden door dat tekort (Ongeveer 150 per jaar!), en blijkbaar gaat een nier -afkomstig van een levende donor- wel twee keer langer mee dan een ‘oude’, om het maar netjes uit te drukken. Kans op overlijden is 1:3000, nieren functioneren sowieso niet op 100% omdat we er twee hebben, kans op iemand gelukkig maken, iemand een dragelijker leven te bieden 1:1. Okee, die laatste statistiek heb ik mezelf wijsgemaakt.

In ieder geval. Ik zie geen reden om het niet te doen. Voor een partner, familie doen mensen het wel, maar louter omdat we niet met een onbekende ontvanger zijn opgegroeid niet. Omdat we er geen emotionele band mee hebben. Daar komt het namelijk heel plastisch op neer. Misschien is dat ook wel het verschil. Ik zie iedereen hier op deze aardbol als één grote familie. Misschien maakte dat mijn beslissing ook wel zo makkelijk.

Met dit blog ga ik jullie op de hoogte houden van het hele proces, zowel voor als na de operatie. Alvast mijn dank voor het lezen. 🙂

16 Mei moest ik me weer melden. Eerst naar de arts voor de resultaten van de testen, en dat was allemaal okee. Iets te hoog cholesterol, maar dat was het dan ook. Toen nog een keertje bloeddruk en daarna naar de maatschappelijk werker, voor info over terugbetalingen van gemaakte kosten en ik moest weer m’n verhaal qua motivatie afsteken. En nog een keertje naar de psycholoog, vanwege een extra onderzoek waar ik me voor had opgegeven. Gaat om het welbevinden van de donor tijdens het hele proces. Toen ik aangaf op een vraag dat ik het wel eng vind schrok ze toch een beetje en ging ze het nog eens overleggen met de psycholoog waar ik eerst ben geweest. Nog niets over gehoord trouwens.

Achteraf naar de coördinator geweest en daar werd even tussen neus en lippen door gevraagd wanneer ik geopereerd wilde worden. Okee, dat was echt nogal met de deur in huis vallen. Eng. Komt allemaal zo dichtbij ineens en de tegenstand van paps helpt ook niet echt. Vooral omdat hij niet met goede danwel enige argumentatie komt. Ik twijfel niet echt, op basis van de info die ik heb verkregen tijdens dit proces vind ik het risico te verwaarlozen.

Wat bij mij dan weer de vraag doet opdoemen waarom de mensen die er zelf zo dichtbij staan, bij het hele proces, zelf niet doneren. Ben ik dan zo gek of is de rest van de wereld gek? Volgende week moet ik nog naar de chirurg/anesthesist voor een meeting en 19 juni moet ik me dan melden in het ziekenhuis. 20 juni gaat hij eruit. Raar idee maar ik probeer voor die datum nog wel wat leuke dingen te plannen voor het geval er iets mis gaat. #pessimist

Het enige wat er nu nog op het programma ligt is de ontmoeting met de chirurg en anesthesist, aanstaande vrijdag. Wat ze exact gaan doen durf ik niet te zeggen maar ik stel het me voor als een soort van vleeskeuring. Als dat allemaal positief uitpakt dan mag ik me de 19de weer melden in het ziekenhuis, maar dan nu voor de opname. De dag erop gaan ze m’n nier eruit halen. Ik ga proberen zo lang mogelijk door te gaan met bloggen en ik zal zeker niet schuwen om ook de eventuele mindere kanten te belichten. Vragen zijn altijd welkom! 🙂

“Argh! Veel te laat!!” was de eerste gedachte die bij me op kwam toen ik om 10:45 wakker schoot, wetende dat ik om 11:15 een afspraak had en het een dik uur rijden is. Ziekenhuis gebeld of ik nog mocht komen, dat was okee maar ‘probeer u te haasten’. Dat ging nog goed, tot oom agent het nodig vond me aan de kant te zetten. Vertraging van 10 minuten maar wel boeteloos. (Zit een verhaal achter maar dat zal ik jullie onthouden.)

Chirurg heeft kort verteld hoe de operatie zal verlopen, ging nog even de lijst met mogelijke complicaties over. (bloeding, wondinfectie, etc) Niet zo spannend eigenlijk. En ik kreeg te horen welke nier eruit gaat. De rechter! Had dat gevoel eigenlijk wel, hoe achterlijk het ook mag klinken.

Van de meneer met het mes naar de meneer met de spuit; anesthesie. Stomme vragenlijst ingevuld met vragen in de trant van “Snurkt u als u slaapt?” (Geen idee, dan slaap ik). Daarna nog even bloeddruk & pols checken en weer teug naar de zaal, wachten op de anesthesist.

Anesthesist bezoekje was kort, op basis van de vragenlijst en de reeds beschikbare gegevens was alles okee, dus ik heb groen licht.

Met andere woorden: Woensdag word ik definitief geholpen! Als ze nu gewoon zorgen dat ik niet het hoekje om ga vind ik alles best.

12:00, alles is gepakt voor een paar dagen ‘vakantie’ en de korte reis kan beginnen. Aangekomen in Rotterdam was het speuren naar een parkeerplek (spitsuur) en op naar de opname balie. Mocht me gaan melden op de 9de verdieping (uitzicht!) waar ik nog een half uurtje mocht gaan wachten. Ondertussen werd er weer eens wat bloed afgenomen voor… geen idee wat. Enfin, verder nog een gesprekje gevoerd met de assistent chirurg over morgen en de uren er na nog wat volk over de vloer gehad. Anesthesist, zaalvrouwtje (bij gebrek aan betere benaming) en wat -leuke- verpleegkundigen. En de psychologe ook nog, voor haar onderzoek naar het welbevinden van donoren. Ondertussen zit ik hier met een infuusding zonder het daadwerkelijke infuus op mijn ziekenhuisbedje dit bericht te typen. Aparte kamer, eigen toilet/douche, tv & een fatsoenlijke internetverbinding. (Op aanvraag zodat ik via VPN nog op m’n werk kan inloggen… Oh, en series kan kijken.

M’n tijd breng ik vooral door met het kijken van series en sociaal doen in de rokerskamer. Ik zit nog te wachten op de positieve verhalen vanuit de rokerskamer. Tot nu toe is het louter mensen die uit ramen springen, onverwacht overlijden, etc. Er was wel nog iemand die een nier had gekregen van zijn vrouw en die het erg goed doet. Dat was dan wel weer positief. Als de ontvanger overigens ook een roker is dan zal dat anonieme er erg snel af zijn. In de rokerskamer weet iedereen wel van elkaar waar diegene voor in het ziekenhuis zit.

En om 22:00 gaat het infuus erin en vanaf 00:00 mag ik niets meer eten en drinken. Normaliter word ik om 06:00-06:30 gewekt en kan ik om 08:00 richting OK. Dit zal dus voorlopig mijn laatste bericht worden, tot ik weer kan typen.

04:07, nog geen oog dicht gedaan. Niet verwonderlijk aangezien ik aangegeven heb dat mijn bioritme een beetje apart is. De dagen dat ik voor 03h slaap zijn op 1 vinger te tellen. Enfin, rond 00:00 kreeg ik een slaapmiddel. Geen effect dus. Toegeven, ik heb er vandaag aardig wat – gratis! – Douwe Egberts koffie doorheen gejaagd. Maar het moeten plassen om het uur (aangezien er 270ml per uur aan infuus door mijn lijf loopt) maakt het ook niet makkelijker. En dat het infuusding de ene keer mekkert dat er teveel lucht in zit (willen ze me nu al dood hebben?) en de andere keer dat hij teveel druk geeft. Ook geen fun.

Maar goed, ik ga dus nog maar even wakker blijven. Binnen twee uur zou ik anders toch gewekt worden.
Tot straks lieve lezers!

Een korte versie voor wie dit blog & de reacties leest: Het kaarsje van Corry heeft geholpen. Operatie is voorspoedig verlopen, ik leef nog, ontvanger leeft nog, nier doet het goed, tadaa.

Lange versie:
Halverwege de vorige nacht kwam men erachter dat je ook twee zakken infuus in 1x eraan kan hangen in plaats van dat meneer De Vries elke keer als het zakje op is zelf naar de balie gaat. Dat in combinatie met niet echt moe zijn werd dus een nachtje raamstaren tot de zon op kwam.

Midazolam & Depakine?
Om 05:50 werd ik ‘gewekt’ dat ik tegen 07h richting OK gebracht zou worden. Dus of ik nog even wilde douchen, een blauw hesje aan wilde doen en wat medicatie wilde nemen. Die medicatie bleek poging twee om mij te vermoorden. Er zat Midazolam tussen wat niet samen gebruikt mag worden met mijn eigen Depakine. Niet dat ik dit weet trouwens, maar mijn iPhone wel en als ik dingen kan uitzoeken dan doe ik dat ook. Dit gemeld aan de verpleger welke het door heeft gegeven aan de anesthesist. Wat erin resulteerde dat ik de Midazolam niet mocht nemen. Blijkbaar wordt dat gegeven om patiënten rustiger te maken. Was sowieso niet nodig in mijn geval, ik ben de rust zelve.

De OK
We kwamen als eerste aan op de uitslaapkamer (tussenstation OK) waar m’n infuus nog even opgehoogd werd naar 500ml/uur (veel!) en ik daar nog 30-45min moest wachten. Lees: Ik moest plassen en dit was nog zonder katheter. Dikke fun dus. Ik aangeven nodig te moeten plassen, zij aangeven dat ze direct een katheter gingen plaatsen zodra ik onder zeil was. Eerst kreeg ik pure zuurstof, vervolgens een middeltje waar ik het warm van kreeg en half van ging ‘trippen’ (was leuk!) en toen het slaapmiddel. En toen werd ik wakker op de uitslaapkamer. Ik zag de pleisters op mijn wonden welke doordrenkt waren met bloed. Toen kreeg ik argwaan. Half wakker hoorde ik het hoofd van de uitslaapzaal zeggen dat ik nogal ‘druk had geslapen’, liggen woelen. Verder was ik ondertussen gekoppeld aan een katheter, morfine apparaat en het inmiddels bekende infuus. Ondertussen heb ik nog een uur gewacht tot ze me naar m’n kamer brachten. “Het was druk op de afdeling meneer”. Vond het voor mezelf niet erg maar wel voor m’n bezoek.

Epilepsie
Het was 15:00 toen ik op mijn kamer kwam. Toen ik weer wat meer bij kennis was realiseerde ik me dat ik op mijn tong gebeten had. Tevens zag het bezoek ongewone krassen op mijn lichaam. Het was me direct duidelijk dat ik een insult (epilepsie) gehad had, zeker in combinatie met het verhaal van het hoofd van de afdeling. Doch leverde een poging tot het verkrijgen van nieuws niets op. Chirurg wist van niets, niemand wist iets. Bezoek wist me ook nog te vertellen dat een verpleegster in paniek naar haar had gebeld met een vraag over mijn medicatie. (Wat bekend is bij vier verschillende partijen binnen het ziekenhuis, maar enfin.)

Eigenlijk is het ook niet zo vreemd dat ik een aanval kreeg, het wordt namelijk door drie factoren uitgelokt: Slaapdeprivatie (check), tekort aan voedsel (check) & stress (no-check). Ik herinner me dan weer dat ik al voor de opname duidelijk had aangegeven liefst in de middag geopereerd te worden aangezien ik sowieso een slecht bioritme heb.

Suikertekort/Nicotinetekort
Een glas water en ik moest op bed blijven liggen. Ik zag op tafel een fles met van die mini Mars/Snickers/etc dingen staan en vroeg m’n bezoek die aan te geven. En wat sinaasappelsap. Bezoek weigerde omdat het niet van de verpleging mocht. U kunt wel raden om wat voor bezoek het gaat: Mamsie (ex-verpleegster) & een goede vriendin. En geloof me, ik kan lastig worden bij suikertekort. Ik wist direct weer waarom ik überhaupt geen bezoek wilde hebben. Bezoek ging even beneden wat drinken, Olaf ging uit bed, zocht de reeds uit zicht geplaatste fles en buiten de Bounty en de Milky Way’s is alles op. Vervolgens aan de sinaasappelsap gegaan en ik was weer deels blij. Nu de nicotine nog. Was iets lastiger want ik mocht mijn bed niet uit en de infuusbende zat niet op een flexibele paal maar aan het bed zelf. Bezoek minus mamsie had geen gevoel voor richting dus het complete bed naar beneden had geen zin. Toen alles maar gaan demonteren van de vaste naar de flexibele paal. Rolstoel geregeld and there we go! Nou ja, half. Boze verpleegster #1 vroeg wat ik ging doen en streng kijkende hoofdverpleegster die tja, streng keek. Ik gaf aan graag wat frisse lucht te willen (lag te zweten op mijn kamer). Ze schreef iets op dat meneer De Vries zonder toelating van de afdeling ging en het in strijd was met het medisch advies. Ik ondertekende het met “Klopt” + handtekening.

En helaas kreeg ze gelijk. Door die sigaret kreeg ik het gevoel te moeten braken (en dat wil je niet net na een operatie) dus was ik snel weer terug op de afdeling. Niet moeten braken gelukkig. Geslapen van 20:00 tot 01:00 en nu weer klaar wakker. Ja, mijn bioritme is echt leuk.

Maar die operatie, eigenlijk valt verder allemaal wel mee. Ik loop inmiddels weer, heb amper pijn en heb de morfine spuit niet eens nodig. Ik heb het wel gebruikt, maar dat was meer voor de leuk omdat ik het nog nooit had gebruikt en er louter van gehoord had. Moest een beetje aan House denken met z’n Vicodin. Roken gaat ook weer prima.

Nu mezelf nog laten ontslaan en naar huis. Ik hoop op vandaag maar denk morgen. Bedankt voor alle steun!!

Donderdagochtend had ik vrijwel iedereen overtuigd dus mocht het infuus eruit, morfine pompje eraf, katheter eruit. Dat laatste was overigens nog het meest pijnlijke van alles. Echt zo’n lekker brandend gevoel door je urinebuis. “Adem maar goed in en zodra u uitademt trek ik hem eruit.” Eerste 5cm was het ‘okeee’ maar de laatste eerder ‘AUW!’. Even rustig uitademen was er dan ook niet bij. Maar om die drie dingen eruit te krijgen cq los te koppelen moest ik wel van drie verschillende personen hun fiat krijgen. Toen ik overal vanaf was vond de ‘Senior verpleegster’ (zo heet dat tegenwoordig) dat het vlindertje in mijn arm nog wel even moest blijven zitten. Ik noem het maar een vlindertje daar mijn medische kennis vrijwel onbestaande is. Het is in ieder geval dat ding waar ze infuus/morfine/etc op aansluiten.

Aangezien ik slecht ben met uitspraken/advies zonder argumentatie was ik binnen 5 minuten nadat ze vertrok ook van het vlindertje af met behulp van Dokter O. de Vries. Later zijn mijn wondjes nog even gechecked door Paulien en waar nog iets lekte ging weer een pleister op en de rest mag ademen. Ik noem Paulien trouwens even bij naam omdat ik nog nooit zo’n gepassioneerde verpleegster heb meegemaakt. Dat was ook diegene die me gered had toen m’n infuus raar ging doen en mijn afdeling leeg was. Als ik hier richting de drukbezette balie loop *kuch* om aan te geven dat ik een pleister nodig heb krijg ik te horen; ‘Ik kom zo bij u, meneer’. Een half uur later staat er dan nog niemand en mijn pyamabroek wordt echt niet mooier naar mate er meer bloed op druppelt. Maar als Paulien dan de kamer binnenkomt voor mijn bloeddruk en ik vraag haar of ze misschien een pleister heeft dan krijg je dus de verzorging zoals hierboven beschreven.

Genoeg veren. Aangezien ik gisteren 3 uur na de operatie al uit bed kroop en ik ‘s avonds al min of meer vrolijk rondwandelde, vroeg ik aan de ‘Nurse Practitioner’ of ik vandaag naar huis mocht. Ze zou het overleggen met de chirurg maar als ik wilde kon ze wel alvast het ontslaggesprek doen. Dat gedaan en de grootste teleurstelling was dat ik de komende twee weken niet in bad mag. Dit in verband met de oplosbaarheid van enkele hechtingen. Boo!

Nadat ik aan de transplantatiecoördinator had aangegeven mij zorgen te maken over het stilzwijgende gedoe over de epilepsie stuurde ze onverwacht een neurologe langs die op basis van mijn verhaal en de uiterlijke kenmerken bevestigde dat ik zeer waarschijnlijk een insult heb gehad, maar wellicht wat minder zwaar door de reeds aanwezige verdoving. Ben in ieder geval blij dat het uitgeklaard is.

De NP kwam overigens later op de dag met het nieuws dat ik nog niet naar huis mocht, vanwege het insult van woensdag. Maar in principe ben ik om 11:00 vrij on te gaan! Hoewel mijn taxi er pas om 19:00 gaat zijn. Ach, genoeg tijd. In de rokerskamer heb ik inmiddels een bijnaam verworven; ”Teletubbie”, dit vanwege de kleur van mijn borstkas (ontsmettingsmiddel). En nee, het wast er niet gemakkelijk af. Sad face.

Vrijdag mocht ik bij gebrek aan nieuwe epileptische aanvallen dus naar huis. De nacht ervoor had ik weer eens niet geslapen en aangezien mijn taxi pas om 19:00 zou zijn heb ik de dag gezellig kunnen opvullen met slapen. Buiten dan die keren dat de nicotinewekker af ging of er een verpleger/verpleegster het nodig vond mij uit mijn dromen te helpen. Het is overigens een flinke tegenvaller op sociaal vlak, ‘s nachts wakker zijn. Het rookhol is vrijwel leeg, met uitzondering van een andere verdwaalde ziekenhuisgast. In het rookhol hangt ook zo’n leuk kadertje met niets erin. Dat begon me wat te irriteren. Nu had ik na het verlies van Nederland sowieso al een afkeer gekregen van mijn oranje gekleurde aansteker en een sigaret kon ik ook wel missen. Voilà, de opvulling van het kadertje. Een aansteker en een sigaret. Voor mensen in nood.

Vrijdagmiddag heb ik mijn kamer nog opgeruimd – wilde het personeel en mijn taxi niet belasten – en ‘s avonds vlak voor vertrek nog afscheid genomen van de rokers en een briefje voor de ontvanger geschreven. Gewoon iets kort, wil die man ook niet belasten. Had het ook kunnen samenvatten in een enkel woord; succes. Maar dat staat ook zo lullig. Ik kreeg gisteren ook te horen dat er met mijn nier twee mensen geholpen zijn! Yay! Zijn fijne dingen om te horen.

De rokers hadden me nog aangeraden een krant te bellen. Vond ik eigenlijk wel lastig, vooral omdat ik niet over wil komen als een mediageil persoontje. Maar zoals ik mijn verhaal vertelde zou dat nooit in iemand opkomen, werd er gezegd. Dus maar even een mailtje naar het AD gedaan. Geen reactie. Wellicht denken ze dat ik een grappenmaker ben. Soit.

Terug naar vrijdag. Taxi was aangekomen, ik had mijn spullen gepakt en ik kon weer terug naar Antwerpen. Ik wilde dwars als ik ben zelf rijden, wat ook prima ging. In theorie. Men had me afgeraden de trein te nemen maar achteraf denk ik dat de trein comfortabeler geweest was. De sportvering van mijn auto heeft nog nooit zo verschrikkelijk aangevoeld. Mannen en auto’s, u kent het misschien wel.

Maar ik ben veilig aangekomen. Alleen mijn linkerspier, ergens net onder mijn buik blijft kloterige pijnscheuten geven bij opstaan/zitten/in bed/uit bed. (blijkbaar blazen ze je buik op met gas tijdens de operatie) In het ziekenhuis had ik dan nog een hip bed waar ik me overal aan kon optrekken maar mijn Ikea bende, noppes.

Het is nu zaterdag en veel heb ik niet gedaan vandaag. Naar de apotheek gewandeld voor pijnstillers en ik zit nu op een terrasje in Antwerpen. Borgerrio, vaag maar vrolijk festival. Het is wel oppassen dat niemand het waagt tegen me aan te lopen en de straten zijn ook niet zo plat als de vloer van het ziekenhuis, maar het gaat. Tot de volgende keer!

Uiteraard ben ik nog niet zo fit/mobiel als voor de operatie, maar het gaat wel beter. Moeilijkheden na de operatie zijn vooral:

• In bed/Uit bed handelingen
• In de auto/uit de auto
• Autorijden (m’n buik voelt alsof er allemaal losse onderdelen in liggen)
• Tillen (Zware vuilniszak buitenzetten is een no-go)
• Langer staan dan 5 minuten
• Wandelen beperkt zich tot 500 meter, anders wordt het onaangenaam
• Trappen zijn niet leuk
• Ik ben sneller moe

Het lijkt in de auto net alsof mijn evenwichtsorgaan een knauw heeft gehad. Ik word gemakkelijk misselijk. Maar voor de miniafstanden is het te doen.

Op zich gaat het dus allemaal wel. Vooral als je beseft dat ze een spier hebben moeten perforeren voor de operatie. Zaterdagnacht zelfs nog een zwerfkatje van straat gehaald en maandag afgeleverd bij het asiel (mijn katten waren niet zo erg lief voor hem). Dat proces heeft wel wat pijnlijke momenten gekost, maar goed.
Verder ben ik maandag en dinsdag ‘gewoon’ gaan werken. Ging in principe wel, alleen de trappen zijn wat minder grappig. En als ik word gebeld omdat ‘een computer niet meer opstart’ en blijkt dat medewerkers gewoonweg aan een knop hebben gezeten waar ze niet aan moeten zitten dan ben ik wel iets sneller geërgerd.
Woensdagavond had ik het wel weer even lastig. Kreeg ineens wat meer pijn in mijn spier en vroeg toen aan één van mijn tafelgenoten op cafe om een paracetamol. Had niemand, dus werd het een Nurofen iets. Bad idea. Kreeg een soort van warmte aanval en mijn keel voelde opgezet/branderig. Ondanks dat ik mezelf daarop volgooide met water heb ik er tot diep in de nacht nog last van gehad.

Ik merk ook wel dat ik elke dag weer iets minder pijn heb en elke weer iets ’meer’ kan. Dus het is echt niet allemaal drama. Overigens, indien er mensen zijn die overwegen te doneren, voel je vrij om vragen te stellen, ik beantwoord ze graag!

Geniet van de zon!

Misschien was ik donderdag iets te snel met mijn bericht. Dit omdat ik vrijdag al merkte dat ik ‘ineens’ weer normaal kon lopen. Omdraaien in bed gaat ook goed, opstaan/gaan zitten heb ik ook geen problemen meer mee en zelfs autorijden gaat weer. M’n spieren ‘trekken’ nog wel een beetje, maar ik wil het geen ongemak meer noemen. Wandelen gaat ook prima, hier in Antwerpen zijn zaterdag de solden (koopjes begonnen) en blijkbaar vond ik het een goed idee om in te stemmen met het voorstel van een vriendin om mee te gaan. Pijn heb ik wel gehad, maar dat was niet gerelateerd aan mijn operatie. Was eerder pijn aan mijn banksaldo. Dus ja, ik voel me weer volwaardig mens. Met een niertje minder dan.

Dat niertje minder is blijkbaar wel grappig in mijn vriendenkring. “Olaf’s nier zoekt maatje”, “Eigenlijk zijn ze allebei alleen”, etc. Als je denkt dat dat het ergste is, dan heb je het mis. Ben je in gesprek met iemand moet men tot drie maal toe vermelden dat ik een nier gedoneerd heb. Nou, de plaatsvervangende schaamte is dan echt niet van de lucht.

Ik mocht overigens de eerste twee weken niet in bad maar dat heb ik slechts twee dagen volgehouden. Maar m’n hechtingen zitten er nog netjes in, dus ik zie het probleem niet. Over de hechtingen gesproken, het ziet er allemaal netjes uit. Geen halve bloedingen, alles zit dicht en sommige beginnen zelfs al te verdwijnen. Sommige, met andere woorden; de ene is wat beter gehecht dan de andere. En sinds de Nurofen van donderdag neem ik ook geen pijnstillers meer. Is gewoonweg niet meer nodig. Enige wat ik nog voel zijn kriebels van de grootste snede (uitgang nier) maar dat is wel grappig. Geeft me het gevoel dat alles goed aan het helen is.

Enfin, ik vind wel dat ik mag stellen dat er nu een einde is gekomen aan de ongemakken. Ik leef weer zoals ik altijd doe (gewichtheffen zat al niet in mijn programma, dat is wel een plus) dus inclusief de opnamedag heeft alles mij een kleine twee weken gekost. Twee weekjes en het resultaat is dat ik weer vrolijk verder leef, ontvanger #1 en ontvanger #2. (Cross-over ding)

Nu wil ik niet stellen dat ik dit iedereen kan aanraden, maar als je gezond bent en twee weken de tijd hebt, join the club! Je maakt er zeker iemand gelukkig mee. En dat is twee weken ongemak wel waard in mijn ogen.
Vergeet niet dat des te meer mensen dit over hebben voor hun medemens, des te korter de wachtlijsten worden. Veel mensen hebben een donatie over voor familie/vrienden, maar slechts een fractie voor hun medemens. Zo vreemd is dat ook niet, maar in mijn ogen zijn we allemaal mensen die proberen te (over)leven op deze wereldbol en zou het fijn zijn als we wat meer naar elkaar zouden omkijken. Ook naar diegene die we niet zo goed kennen. En als een nier doneren er niet direct in zit, lach eens naar een onbekende. Het doet meer dan je denkt.

Dit is voorlopig mijn laatste post maar bij complicaties, (spannende) controles zal ik me echt wel weer melden. Geen nieuws is in dit geval goed nieuws.