23-06-2012
Vrijdag mocht ik bij gebrek aan nieuwe epileptische aanvallen dus naar huis. De nacht ervoor had ik weer eens niet geslapen en aangezien mijn taxi pas om 19:00 zou zijn heb ik de dag gezellig kunnen opvullen met slapen. Buiten dan die keren dat de nicotinewekker af ging of er een verpleger/verpleegster het nodig vond mij uit mijn dromen te helpen. Het is overigens een flinke tegenvaller op sociaal vlak, ‘s nachts wakker zijn. Het rookhol is vrijwel leeg, met uitzondering van een andere verdwaalde ziekenhuisgast. In het rookhol hangt ook zo’n leuk kadertje met niets erin. Dat begon me wat te irriteren. Nu had ik na het verlies van Nederland sowieso al een afkeer gekregen van mijn oranje gekleurde aansteker en een sigaret kon ik ook wel missen. Voilà, de opvulling van het kadertje. Een aansteker en een sigaret. Voor mensen in nood.
Vrijdagmiddag heb ik mijn kamer nog opgeruimd – wilde het personeel en mijn taxi niet belasten – en ‘s avonds vlak voor vertrek nog afscheid genomen van de rokers en een briefje voor de ontvanger geschreven. Gewoon iets kort, wil die man ook niet belasten. Had het ook kunnen samenvatten in een enkel woord; succes. Maar dat staat ook zo lullig. Ik kreeg gisteren ook te horen dat er met mijn nier twee mensen geholpen zijn! Yay! Zijn fijne dingen om te horen.
De rokers hadden me nog aangeraden een krant te bellen. Vond ik eigenlijk wel lastig, vooral omdat ik niet over wil komen als een mediageil persoontje. Maar zoals ik mijn verhaal vertelde zou dat nooit in iemand opkomen, werd er gezegd. Dus maar even een mailtje naar het AD gedaan. Geen reactie. Wellicht denken ze dat ik een grappenmaker ben. Soit.
Terug naar vrijdag. Taxi was aangekomen, ik had mijn spullen gepakt en ik kon weer terug naar Antwerpen. Ik wilde dwars als ik ben zelf rijden, wat ook prima ging. In theorie. Men had me afgeraden de trein te nemen maar achteraf denk ik dat de trein comfortabeler geweest was. De sportvering van mijn auto heeft nog nooit zo verschrikkelijk aangevoeld. Mannen en auto’s, u kent het misschien wel.
Maar ik ben veilig aangekomen. Alleen mijn linkerspier, ergens net onder mijn buik blijft kloterige pijnscheuten geven bij opstaan/zitten/in bed/uit bed. (blijkbaar blazen ze je buik op met gas tijdens de operatie) In het ziekenhuis had ik dan nog een hip bed waar ik me overal aan kon optrekken maar mijn Ikea bende, noppes.
Het is nu zaterdag en veel heb ik niet gedaan vandaag. Naar de apotheek gewandeld voor pijnstillers en ik zit nu op een terrasje in Antwerpen. Borgerrio, vaag maar vrolijk festival. Het is wel oppassen dat niemand het waagt tegen me aan te lopen en de straten zijn ook niet zo plat als de vloer van het ziekenhuis, maar het gaat. Tot de volgende keer!