28-06-2012
Uiteraard ben ik nog niet zo fit/mobiel als voor de operatie, maar het gaat wel beter. Moeilijkheden na de operatie zijn vooral:
- In bed/Uit bed handelingen
- In de auto/uit de auto
- Autorijden (m’n buik voelt alsof er allemaal losse onderdelen in liggen)
- Tillen (Zware vuilniszak buitenzetten is een no-go)
- Langer staan dan 5 minuten
- Wandelen beperkt zich tot 500 meter, anders wordt het onaangenaam
- Trappen zijn niet leuk
- Ik ben sneller moe
Het lijkt in de auto net alsof mijn evenwichtsorgaan een knauw heeft gehad. Ik word gemakkelijk misselijk. Maar voor de miniafstanden is het te doen.
Op zich gaat het dus allemaal wel. Vooral als je beseft dat ze een spier hebben moeten perforeren voor de operatie. Zaterdagnacht zelfs nog een zwerfkatje van straat gehaald en maandag afgeleverd bij het asiel (mijn katten waren niet zo erg lief voor hem). Dat proces heeft wel wat pijnlijke momenten gekost, maar goed.
Verder ben ik maandag en dinsdag ‘gewoon’ gaan werken. Ging in principe wel, alleen de trappen zijn wat minder grappig. En als ik word gebeld omdat ‘een computer niet meer opstart’ en blijkt dat medewerkers gewoonweg aan een knop hebben gezeten waar ze niet aan moeten zitten dan ben ik wel iets sneller geërgerd.
Woensdagavond had ik het wel weer even lastig. Kreeg ineens wat meer pijn in mijn spier en vroeg toen aan één van mijn tafelgenoten op cafe om een paracetamol. Had niemand, dus werd het een Nurofen iets. Bad idea. Kreeg een soort van warmte aanval en mijn keel voelde opgezet/branderig. Ondanks dat ik mezelf daarop volgooide met water heb ik er tot diep in de nacht nog last van gehad.
Ik merk ook wel dat ik elke dag weer iets minder pijn heb en elke weer iets ’meer’ kan. Dus het is echt niet allemaal drama. Overigens, indien er mensen zijn die overwegen te doneren, voel je vrij om vragen te stellen, ik beantwoord ze graag!
Geniet van de zon!